Je bekijkt de reis...
my American dream
Reisverslag Washington D.C. – 5 tm 8 september
8 september 2014
|
Aantal keer bekeken
161
Aantal reacties
0
Washington, D. C.,
Verenigde Staten
a
A
Washington D.C. – 5 tm 8 september
Ik zeg jullie eerlijk, in eerste instantie had ik weinig zin om nog door te reizen. Inmiddels was ik al zo’n 2.5 maand van huis, het alleen reizen komt je op een bepaald moment ook de neus uit en van Norfolk naar Washington D.C. duurt ruim 5u met de bus (Pff wat een opsomming van luxeproblemen). Achteraf gezien was het doorreizen naar D.C. een van de fijnste dingen die ik op dat moment kon doen. Ten eerste omdat ik nu kan zeggen dat ik de hoofdstad van Amerika nog even heb kunnen meepakken, het witte huis en het parlementsgebouw heb gezien en misschien wel een heuse soulsister heb ontmoet.
In de namiddag, op 5 september, kwam ik in D.C. aan. Daar liep ik weer met die veel te zware backpack, in een te grote stad, op zoek naar dat ene hostel wat zich ergens in het doolhof van straten bevond. Ik had geen planning voor de laatste 3 dagen. Het enige wat ik wenste te doen was het Witte Huis (a.k.a. Obama’s huis) bekijken en Sofie’s bestelling in een warenhuis oppikken en dan was het mij wel gezegend. In verband met gunstige dollarkoersen vroeg Sofie of ik witte, lage Allstars mee kon nemen. Mooi, dan had ik nog in ieder geval twee doelen hier. De rest van de tijd zou ik chillen in een park, WiFi kapen in de Starbucks en in het zonnetje liggen. Ik had geen ‘top 10 bezienswaardigheden’ meer Gegoogled en ik had geen 15punts to-do lijstje meer gemaakt die ik in andere steden wel had.
Opvallend gemakkelijk vond in mijn hostel en binnen afzienbare tijd stond ik in mijn kamer die ik met 11 anderen deelde. De klok had net 15:00u geslagen en als ik op dit moment het hostel uitliep kon ik de enige twee activiteiten voor de komende 3 dagen meteen afvinken. Wat ga ik dan die andere dagen doen? Aaargh, eerst maar eens een powernapje.
Een brabants kwartierke later, of te wel, een uurke later werd ik ietsje uitgerust wakker en besloot koers te zetten richting het Witte Huis. Bij de eerste de beste supermarkt kocht ik toastjes, kaas en een mes en liep de volkomen logische straten af. Godzijdank dat alle horizontale straten allemaal een letter hebben en alle verticale straten allemaal een nummer zodat je je altijd begeeft op een soort van coördinatenstelsel. Je hoeft bar weinig kennis te hebben van de stad om de weg te vinden (‘67th street.. Waar ben ik nu? Oké op 63th, dus nog 4 straten ‘up’). Even later bevond ik mij voor het Witte Huis. Dus dit is het? Obama had een geweldige tuin waar zo’n 10 tuinmannen tegelijk de bloemen en perkjes bijwerkten. Ongetwijfeld was zijn huis nog geweldiger maar denk maar niet dat daar meer dan een glimp van op te vangen was. Laat staan van Mr. President himself. Het huis uit de films; het lag er leuk bij. Toch lijkt het me wel eentonig om dagelijks alleen maar te dure auto’s en honderden camera’s met toeristen voorbij te zien komen als je ’s middags een blik uit het raam werpt.
Tijd voor lunch. In het grasveldje voor Mr. President’s huis ging ik in het gras zitten. Ik ging languit liggen. Dit zag er niet uit als een doorsnee parkje waar veel jongeren hun vrije tijd besteedden. Volgens mij was het niet eens een park. Ik aaide met mijn handen door het gras en wat denk je? Hetgeen waar ik op kamp uitgebreid op zoek naar was geweest, waar ik de kinderen voor uitgedaagd had en zelfs traktaties voor op het spel gezet had, gleed nu door mijn vingers. Ik keek goed en zag dat er niet één maar twéé klavertjes in mijn hand lagen. Een grijns verscheen op mijn gezicht. Je vindt altijd iets als je er niet naar op zoek bent. Jullie gaan met mij mee en bezorgen mij al het geluk wat ik de komende 4 dagen nodig heb.
All by myself, baande ik mijn weg terug naar het hostel. Ik kon maar beter zorgen dat ik vóór het donker terug was zodat ik vroeg kon gaan slapen. In het hostel ging ik in de algemene ruimte op de bank zitten, geen zin om te bedenken wát ik wil dineren dus dan maar geen diner. Meer mensen zaten in de algemene ruimte maar echt zin had ik niet in een standaard gesprek à la ‘where are you from’ en ‘where will you go’. Met mijn ogen op mijn laptop begon ik foto’s te sorteren. Op het dak van het hostel was een hostelparty bezig. Ook weinig zin in. Toen kwam er een vreemde gast naast mij zitten. We raakten aan de praat. Hij geloofde in Godiac Signs whatever, best wel een interessant gesprek voor een ‘ik heb nergens zin in-stemming’. Het eerste wat hij vroeg was wat mijn geboortedatum was. 18 november 1992 was denk ik een bevredigend antwoord want vanaf toen chillden we de rest van de avond. Even later kwam er een meisje met een mooie vlecht in de algemene ruimte erbij zitten. Ze was Amerikaanse en leidde het gesprek. Ze was super geïnteresseerd in iedereen die er zat en ik verbaasde mij over de hoeveelheid moeite die ze in de gesprekken stak. Beetje bij beetje werd ik betrokken in het gesprek en het kostte mij geen moeite. Dit meisje, Kelly, stelde een stapavond voor. Ik zat in tweestrijd. Eigenlijk had ik 0 zin om mijzelf op te dossen en de stad in te gaan. Anderzijds, ik had vakantie, ik was in D.C. en Kelly leek mij een leuke chick. Mijn stemming was omgeslagen, ik snelde naar mijn slaapzaal, kleedde mij om en ging het stapleven van D.C. ontdekken. We zien wel waar de nacht eindigt.
Kelly was 22 jaar, was vanaf Montana verhuisd naar D.C. Na haar studie in International Relations leek het haar van belang om te verhuizen naar de politieke hoofdstad. Ze was nu op zoek naar een woning en verbleef tot die tijd in hetzelfde hostel als ik. Zij wist al iets meer van D.C. maar was er ook pas aan aantal dagen. Ze moest ook de stad verder verkennen voor wanneer ze er echt woonde. Als enige twee meisjes bij de stapgroep waren we, een soort van, op elkaar aangewezen. We bestelden het ene naar het andere drankje. Dit klikte. Het kostte geen moeite en het was heel vermakelijk. We dansten een gat in de nacht. Om 03:00u sluit alles, een prima tijd.
Zaterdag, 6 september, sliep ik de roes uit. Deze spontane actie had mij een geweldige avond bezorgd. Wat was Kelly chill. Zo veel gelachen. Het kwam vast door de drank. Reisgezelschap is als eensdagsvliegen. Het kan een moment heel leuk zijn, maar iedereen is gewoon op zoek naar eigen vermaak en meestal tijdelijk contact. Waar paden kruisen, worden de paden samen bewandeld maar op het moment dat de plannen uiteenlopen dan gaat ieder zijn eigen weg. Tijdens het ontbijt wist ik niet of dit een eenmalige toffe avond was of dat de soort klik die ik ervaren had zich vandaag nog zou doorzetten. Achja, het was een prima avond geweest. Mooie dag om Sofie’s schoenen te regelen, winkelcentra zitten immers overal. In de algemene ruimte trof ik (super toevallig weer!) Kelly. Ze was net onderweg naar het centrum. We blikten terug op de avond ervoor. Kelly stond dus exact hetzelfde tegenover de avond. Ik legde haar mijn plan van de dag voor. Zij zei dat ze wel wilde joinen. De vreemde gast van de avond ervoor zat ook in de lobby. Hij had tot op heden zijn naam niet gezegd en deed er mysterieus over. Hij werd omgedoopt tot Ricki. Met z’n drieën gingen we de stad in. Dit was heel ideaal! Daarbij kwam dat Kelly Amerikaans was en dus overal kostenloos haar navigatie kon aanzetten. Na de All-Stars gescoord te hebben zat mijn missie erop. Ricki, Kelly en ik hadden verder niet veel wensen. Máár nu ik er toch was, en ik heel leuk gezelschap had, wilde ik gerust door de stad slenteren en de grootste bezienswaardigheden bekijken. Kelly was haar makkelijke zelf en Ricki leek het ook wel leuk om de highlights te bewonderden. In D.C. ligt al het culturele dichtbij elkaar. Ik zie D.C. als een groot museum. De een na de andere president en oorlog wordt er herdacht. Alle musea zijn gratis. Het was prachtig weer. Wat had ik een geluk. Hoe ironisch het ook klinkt: Ik wenste voor een waardevolle afsluiting en voor iemand om het mee te delen in deze stad. Ik vond het precies op de manier die ik verlangde.
Op zaterdag passeerde veel de revue: WW2 memorial waar alle soldaten uit de 50 verschillende staten herdacht werden, het Washington Monument gevolgd door het Abraham Lincoln Memorial en via een klein omweggetje direct door naar een spiegelachtige muur waar de veteranen van de Vietnam oorlog een welverdiende herdenking kregen. Natuurlijk kon het ‘Capitool’ met het uitzicht op de National Mall niet ontbreken. In de namiddag deden we rustig aan om in het begin van de avond weer het uitgaansleven in D.C. te verkennen.
Tijdens beide stapavonden was er een Duitser, Florian, in ons bijzijn. Naast dat hij Duits was, was hij ook slim en daardoor behoorlijk betweterig (Tja..). Kelly zag Florian wel zitten en wilden wat meer met hem optrekken. Ze nodigde hem uit om met ons naar het National Air and Space Museum te gaan. Wie in de wereld ben ik om dat hem te ontzeggen. Op zondag, 7 september, gingen we dus met z’n drietjes naar het museum. Dit is een van de bijzonderste musea van D.C. De hele geschiedenis van luchtvaart wordt tentoon gesteld. Van de ontwikkeling van de Zapplin tot de gebroeders Wright tot de invloed van de tweede wereldoorlog; alles kwam aan bod. Dit museum waarborgt verschillende authentieke stukken. We waren allebei een beetje uitgeput van de dag en hebben een lange tijd bij een fontein in de buurt van de Sculpture Garden gechilld. Een beetje pootje baden met het warme weer en tussen de vele toeristische activiteiten door is niet mis. De dag eindigde met een BBQ in het hostel.
Kelly woonde natuurlijk in D.C. Ze had hier een vaste baan. Het contrast tussen Kelly, die hier woonde, werkte en binnen de kortste keren haar leven had opgebouwd en ik, die hier was gekomen om de laatste dagen in Amerika goed te benutten, was groot. Voor haar begon op maandag een doodnormale werkweek. Dit drukte mij met de neus op de feiten om maximaal van deze vrijheid te genieten. Maandag, 8 september, vertrok Kelly naar haar werk en zat ik tijdens mijn ontbijt rond 10:00u met sterke fietsverlangens in mijn maag. Je kunt het meisje uit Nederland halen, maar Nederland niet uit het meisje. Alles in het culturele district had ik ongeveer te voet verkend. Kleinere en minder bekende delen waren te ver om te lopen. Voordat ik de laatste hap van mijn ultra-Amerikaanse pannenkoekenontbijt naar binnen werkte had ik de dagplanning op een rijtje: Ik huur een fiets. Volgens Kelly was Georgetown absoluut de moeite waard. Dit is een stadsdeel van D.C. Het is wat rustiger dan de ‘inner-city’. Het staat bekend om de prachtige architectuur en de universiteit is daar gevestigd wat Georgetown een populaire plek voor studenten maakt. Kelly zei dat het ook super geschikt was voor souvenir shopping. Dit is natuurlijk een prima dagbesteding als je toch in je uppie bent. Ik huurde een OV-fiets. Vanaf het moment dat je de fiets uit het rek haalt, heb je exact 30 minuten om hem in een andere stalling te parkeren. De competitieve-ik crosste door de straten van D.C., over de grote weg, langs het witte huis, kaart in de ene hand, stuur in de andere hand, om de zoveel tijd een blik werpen op mijn horloge, nog een aantal km tot Georgetown en… op de nipper, 28e minuut, staat mijn fietsje netjes geparkeerd. Kassa. Ik vertoefde een aantal uur in Georgetown, lunchte, keek wat rond, bekeek de uni en wandelde langs het water. Ik was weer helemaal in mijn nopjes – all my myself.
Ik pakte weer een andere OV-fiets en zag een nieuwe uitdaging. Binnen 30 minuten vanaf hier naar het United States Holocaust Memorial Museum in het centrum. Op de pedalen. Ik trapte en keek mijn ogen uit, lachte naar verbaasde bestuurders en trapte nog sneller. Ik zag een stalling in de buurt van mijn eindbestemming. Voila: weer op tijd. Die klavertjes 4 die brachten echt geluk. De reden dat ik naar het Amerikaanse Holocaust Museum wilde was omdat het mij heel interessant leek hóé de Amerikanen de tweede wereldoorlog afspiegelen. Wij, Europeanen, leren natuurlijk gigantisch veel over de oorlogen die hier gebeurd zijn maar geen idee hoe de Amerikanen hierover ingelicht worden. Het was een algemeen museum. Alles wat ik zag waren de bekende beelden. Niet oppervlakkig, wel iets minder diepgang dan bij ons. Ach wat verwacht je? Veel tijd om elke kamer doorgrondig te bestuderen had ik niet. Ik kwam een half uurtje voor sluitingstijd binnen. Maar de musea zijn natuurlijk gratis dus het deerde niet.
In de avond kwam Kelly thuis van haar werk en deelden we onze nieuwe ervaringen. Dit was onze laatste avond. Het leek wel of we elkaar al 4 weken kenden in plaats van 4 dagen. We sloten de avond af in een shisha bar. Rond 00:00u waren we terug in het hostel waar ik mijn tas en spullen klaarzette voor de terugreis en Kelly zich voorbereidde op een nieuwe werkdag. “Tot in Europa” zei Kelly. En voor het eerst sinds mijn reis had ik het idee dat ik iemand die ik onderweg had ontmoet nog wel eens zou treffen.
In de namiddag, op 5 september, kwam ik in D.C. aan. Daar liep ik weer met die veel te zware backpack, in een te grote stad, op zoek naar dat ene hostel wat zich ergens in het doolhof van straten bevond. Ik had geen planning voor de laatste 3 dagen. Het enige wat ik wenste te doen was het Witte Huis (a.k.a. Obama’s huis) bekijken en Sofie’s bestelling in een warenhuis oppikken en dan was het mij wel gezegend. In verband met gunstige dollarkoersen vroeg Sofie of ik witte, lage Allstars mee kon nemen. Mooi, dan had ik nog in ieder geval twee doelen hier. De rest van de tijd zou ik chillen in een park, WiFi kapen in de Starbucks en in het zonnetje liggen. Ik had geen ‘top 10 bezienswaardigheden’ meer Gegoogled en ik had geen 15punts to-do lijstje meer gemaakt die ik in andere steden wel had.
Opvallend gemakkelijk vond in mijn hostel en binnen afzienbare tijd stond ik in mijn kamer die ik met 11 anderen deelde. De klok had net 15:00u geslagen en als ik op dit moment het hostel uitliep kon ik de enige twee activiteiten voor de komende 3 dagen meteen afvinken. Wat ga ik dan die andere dagen doen? Aaargh, eerst maar eens een powernapje.
Een brabants kwartierke later, of te wel, een uurke later werd ik ietsje uitgerust wakker en besloot koers te zetten richting het Witte Huis. Bij de eerste de beste supermarkt kocht ik toastjes, kaas en een mes en liep de volkomen logische straten af. Godzijdank dat alle horizontale straten allemaal een letter hebben en alle verticale straten allemaal een nummer zodat je je altijd begeeft op een soort van coördinatenstelsel. Je hoeft bar weinig kennis te hebben van de stad om de weg te vinden (‘67th street.. Waar ben ik nu? Oké op 63th, dus nog 4 straten ‘up’). Even later bevond ik mij voor het Witte Huis. Dus dit is het? Obama had een geweldige tuin waar zo’n 10 tuinmannen tegelijk de bloemen en perkjes bijwerkten. Ongetwijfeld was zijn huis nog geweldiger maar denk maar niet dat daar meer dan een glimp van op te vangen was. Laat staan van Mr. President himself. Het huis uit de films; het lag er leuk bij. Toch lijkt het me wel eentonig om dagelijks alleen maar te dure auto’s en honderden camera’s met toeristen voorbij te zien komen als je ’s middags een blik uit het raam werpt.
Tijd voor lunch. In het grasveldje voor Mr. President’s huis ging ik in het gras zitten. Ik ging languit liggen. Dit zag er niet uit als een doorsnee parkje waar veel jongeren hun vrije tijd besteedden. Volgens mij was het niet eens een park. Ik aaide met mijn handen door het gras en wat denk je? Hetgeen waar ik op kamp uitgebreid op zoek naar was geweest, waar ik de kinderen voor uitgedaagd had en zelfs traktaties voor op het spel gezet had, gleed nu door mijn vingers. Ik keek goed en zag dat er niet één maar twéé klavertjes in mijn hand lagen. Een grijns verscheen op mijn gezicht. Je vindt altijd iets als je er niet naar op zoek bent. Jullie gaan met mij mee en bezorgen mij al het geluk wat ik de komende 4 dagen nodig heb.
All by myself, baande ik mijn weg terug naar het hostel. Ik kon maar beter zorgen dat ik vóór het donker terug was zodat ik vroeg kon gaan slapen. In het hostel ging ik in de algemene ruimte op de bank zitten, geen zin om te bedenken wát ik wil dineren dus dan maar geen diner. Meer mensen zaten in de algemene ruimte maar echt zin had ik niet in een standaard gesprek à la ‘where are you from’ en ‘where will you go’. Met mijn ogen op mijn laptop begon ik foto’s te sorteren. Op het dak van het hostel was een hostelparty bezig. Ook weinig zin in. Toen kwam er een vreemde gast naast mij zitten. We raakten aan de praat. Hij geloofde in Godiac Signs whatever, best wel een interessant gesprek voor een ‘ik heb nergens zin in-stemming’. Het eerste wat hij vroeg was wat mijn geboortedatum was. 18 november 1992 was denk ik een bevredigend antwoord want vanaf toen chillden we de rest van de avond. Even later kwam er een meisje met een mooie vlecht in de algemene ruimte erbij zitten. Ze was Amerikaanse en leidde het gesprek. Ze was super geïnteresseerd in iedereen die er zat en ik verbaasde mij over de hoeveelheid moeite die ze in de gesprekken stak. Beetje bij beetje werd ik betrokken in het gesprek en het kostte mij geen moeite. Dit meisje, Kelly, stelde een stapavond voor. Ik zat in tweestrijd. Eigenlijk had ik 0 zin om mijzelf op te dossen en de stad in te gaan. Anderzijds, ik had vakantie, ik was in D.C. en Kelly leek mij een leuke chick. Mijn stemming was omgeslagen, ik snelde naar mijn slaapzaal, kleedde mij om en ging het stapleven van D.C. ontdekken. We zien wel waar de nacht eindigt.
Kelly was 22 jaar, was vanaf Montana verhuisd naar D.C. Na haar studie in International Relations leek het haar van belang om te verhuizen naar de politieke hoofdstad. Ze was nu op zoek naar een woning en verbleef tot die tijd in hetzelfde hostel als ik. Zij wist al iets meer van D.C. maar was er ook pas aan aantal dagen. Ze moest ook de stad verder verkennen voor wanneer ze er echt woonde. Als enige twee meisjes bij de stapgroep waren we, een soort van, op elkaar aangewezen. We bestelden het ene naar het andere drankje. Dit klikte. Het kostte geen moeite en het was heel vermakelijk. We dansten een gat in de nacht. Om 03:00u sluit alles, een prima tijd.
Zaterdag, 6 september, sliep ik de roes uit. Deze spontane actie had mij een geweldige avond bezorgd. Wat was Kelly chill. Zo veel gelachen. Het kwam vast door de drank. Reisgezelschap is als eensdagsvliegen. Het kan een moment heel leuk zijn, maar iedereen is gewoon op zoek naar eigen vermaak en meestal tijdelijk contact. Waar paden kruisen, worden de paden samen bewandeld maar op het moment dat de plannen uiteenlopen dan gaat ieder zijn eigen weg. Tijdens het ontbijt wist ik niet of dit een eenmalige toffe avond was of dat de soort klik die ik ervaren had zich vandaag nog zou doorzetten. Achja, het was een prima avond geweest. Mooie dag om Sofie’s schoenen te regelen, winkelcentra zitten immers overal. In de algemene ruimte trof ik (super toevallig weer!) Kelly. Ze was net onderweg naar het centrum. We blikten terug op de avond ervoor. Kelly stond dus exact hetzelfde tegenover de avond. Ik legde haar mijn plan van de dag voor. Zij zei dat ze wel wilde joinen. De vreemde gast van de avond ervoor zat ook in de lobby. Hij had tot op heden zijn naam niet gezegd en deed er mysterieus over. Hij werd omgedoopt tot Ricki. Met z’n drieën gingen we de stad in. Dit was heel ideaal! Daarbij kwam dat Kelly Amerikaans was en dus overal kostenloos haar navigatie kon aanzetten. Na de All-Stars gescoord te hebben zat mijn missie erop. Ricki, Kelly en ik hadden verder niet veel wensen. Máár nu ik er toch was, en ik heel leuk gezelschap had, wilde ik gerust door de stad slenteren en de grootste bezienswaardigheden bekijken. Kelly was haar makkelijke zelf en Ricki leek het ook wel leuk om de highlights te bewonderden. In D.C. ligt al het culturele dichtbij elkaar. Ik zie D.C. als een groot museum. De een na de andere president en oorlog wordt er herdacht. Alle musea zijn gratis. Het was prachtig weer. Wat had ik een geluk. Hoe ironisch het ook klinkt: Ik wenste voor een waardevolle afsluiting en voor iemand om het mee te delen in deze stad. Ik vond het precies op de manier die ik verlangde.
Op zaterdag passeerde veel de revue: WW2 memorial waar alle soldaten uit de 50 verschillende staten herdacht werden, het Washington Monument gevolgd door het Abraham Lincoln Memorial en via een klein omweggetje direct door naar een spiegelachtige muur waar de veteranen van de Vietnam oorlog een welverdiende herdenking kregen. Natuurlijk kon het ‘Capitool’ met het uitzicht op de National Mall niet ontbreken. In de namiddag deden we rustig aan om in het begin van de avond weer het uitgaansleven in D.C. te verkennen.
Tijdens beide stapavonden was er een Duitser, Florian, in ons bijzijn. Naast dat hij Duits was, was hij ook slim en daardoor behoorlijk betweterig (Tja..). Kelly zag Florian wel zitten en wilden wat meer met hem optrekken. Ze nodigde hem uit om met ons naar het National Air and Space Museum te gaan. Wie in de wereld ben ik om dat hem te ontzeggen. Op zondag, 7 september, gingen we dus met z’n drietjes naar het museum. Dit is een van de bijzonderste musea van D.C. De hele geschiedenis van luchtvaart wordt tentoon gesteld. Van de ontwikkeling van de Zapplin tot de gebroeders Wright tot de invloed van de tweede wereldoorlog; alles kwam aan bod. Dit museum waarborgt verschillende authentieke stukken. We waren allebei een beetje uitgeput van de dag en hebben een lange tijd bij een fontein in de buurt van de Sculpture Garden gechilld. Een beetje pootje baden met het warme weer en tussen de vele toeristische activiteiten door is niet mis. De dag eindigde met een BBQ in het hostel.
Kelly woonde natuurlijk in D.C. Ze had hier een vaste baan. Het contrast tussen Kelly, die hier woonde, werkte en binnen de kortste keren haar leven had opgebouwd en ik, die hier was gekomen om de laatste dagen in Amerika goed te benutten, was groot. Voor haar begon op maandag een doodnormale werkweek. Dit drukte mij met de neus op de feiten om maximaal van deze vrijheid te genieten. Maandag, 8 september, vertrok Kelly naar haar werk en zat ik tijdens mijn ontbijt rond 10:00u met sterke fietsverlangens in mijn maag. Je kunt het meisje uit Nederland halen, maar Nederland niet uit het meisje. Alles in het culturele district had ik ongeveer te voet verkend. Kleinere en minder bekende delen waren te ver om te lopen. Voordat ik de laatste hap van mijn ultra-Amerikaanse pannenkoekenontbijt naar binnen werkte had ik de dagplanning op een rijtje: Ik huur een fiets. Volgens Kelly was Georgetown absoluut de moeite waard. Dit is een stadsdeel van D.C. Het is wat rustiger dan de ‘inner-city’. Het staat bekend om de prachtige architectuur en de universiteit is daar gevestigd wat Georgetown een populaire plek voor studenten maakt. Kelly zei dat het ook super geschikt was voor souvenir shopping. Dit is natuurlijk een prima dagbesteding als je toch in je uppie bent. Ik huurde een OV-fiets. Vanaf het moment dat je de fiets uit het rek haalt, heb je exact 30 minuten om hem in een andere stalling te parkeren. De competitieve-ik crosste door de straten van D.C., over de grote weg, langs het witte huis, kaart in de ene hand, stuur in de andere hand, om de zoveel tijd een blik werpen op mijn horloge, nog een aantal km tot Georgetown en… op de nipper, 28e minuut, staat mijn fietsje netjes geparkeerd. Kassa. Ik vertoefde een aantal uur in Georgetown, lunchte, keek wat rond, bekeek de uni en wandelde langs het water. Ik was weer helemaal in mijn nopjes – all my myself.
Ik pakte weer een andere OV-fiets en zag een nieuwe uitdaging. Binnen 30 minuten vanaf hier naar het United States Holocaust Memorial Museum in het centrum. Op de pedalen. Ik trapte en keek mijn ogen uit, lachte naar verbaasde bestuurders en trapte nog sneller. Ik zag een stalling in de buurt van mijn eindbestemming. Voila: weer op tijd. Die klavertjes 4 die brachten echt geluk. De reden dat ik naar het Amerikaanse Holocaust Museum wilde was omdat het mij heel interessant leek hóé de Amerikanen de tweede wereldoorlog afspiegelen. Wij, Europeanen, leren natuurlijk gigantisch veel over de oorlogen die hier gebeurd zijn maar geen idee hoe de Amerikanen hierover ingelicht worden. Het was een algemeen museum. Alles wat ik zag waren de bekende beelden. Niet oppervlakkig, wel iets minder diepgang dan bij ons. Ach wat verwacht je? Veel tijd om elke kamer doorgrondig te bestuderen had ik niet. Ik kwam een half uurtje voor sluitingstijd binnen. Maar de musea zijn natuurlijk gratis dus het deerde niet.
In de avond kwam Kelly thuis van haar werk en deelden we onze nieuwe ervaringen. Dit was onze laatste avond. Het leek wel of we elkaar al 4 weken kenden in plaats van 4 dagen. We sloten de avond af in een shisha bar. Rond 00:00u waren we terug in het hostel waar ik mijn tas en spullen klaarzette voor de terugreis en Kelly zich voorbereidde op een nieuwe werkdag. “Tot in Europa” zei Kelly. En voor het eerst sinds mijn reis had ik het idee dat ik iemand die ik onderweg had ontmoet nog wel eens zou treffen.